Rozdział 16.

Dziewczyna ledwo co spojrzała w lustro. W odbiciu był Nath.
-Nathan? - Odpowiedziała zdziwionym głosem Monika. Co prawda wiedziała, że jest on w kinie, ale nie sądziła, że przybiegnie tu za nią.
- Ekhem.. Bo ten.. Głupio się przyznać, ale przyszedłem na film a dokładnie na.. komedię romantyczną z chłopakami. Od razu mówię! To Jay zamówił bilety. – tłumaczył się -  a tak poza tym, fajnie Cię widzieć.
-Nie musisz mi tego mówić. - Szumska starała się nie rozwijać rozmowy z Nathanem. Wystarczająco dużo miała przez niego kłopotów.
-Przyszłaś sama? –zapytał choć dokładnie wiedział, że na sali czekał na nią Louis.
-  A co, książkę piszesz?
- Nie, przepraszam, wiem nie moja sprawa, ale tak po prostu pytam.  – odpowiedział zmieszany.
- Nie, to ja przepraszam.. Nie wiem co się ostatnio ze mną dzieje – uśmiechnęła się - przyszłam z… przyjacielem. A ten… nie wiem czy to dziwne czy nie, ale jesteś w damskiej toalecie. Tak wiesz, mówię gdybyś nie zorientował się.
-Aaa, no tak, przepraszam. Boże ile razy ja Cię jeszcze będę dzisiaj przepraszał… Bo ten zauważyłem Cię w drzwiach… Chciałem pogadać, ale najwyraźniej nie masz ochoty, a więc spadam. -Nathan skierował się do wyjścia z łazienki, był u progi drzwi, gdy nagle dziewczyna złapała go za ramię.
-Poczekaj. O czym chciałeś pogadać? - Monika nie wiedziała, czy powinna rozmawiać z chłopakiem, ale nie chciała też już się z nikim kłócić.
-No bo, Monika, wiem.. wiem, że głupio wyszło na tej imprezie. Zachowałem się jak ostatni debil. Wybacz mi... Jesteś naprawdę fajną dziewczyną. Przepraszam. Znów przepraszam.. -Nath spuścił głowę na dół. Szumska chciała zakończyć tą głupią nienawiść do Sykesa, stwierdziła, że to nie ma sensu i oczywiście, że to nie tylko jego wina. Złapała go za rękę. Nathan podniósł oczy i jednocześnie uśmiechnął się.
-Ja też Cię przepraszam. Przemyślałam to wszystko, dużo w tym wszystkim jest też mojej winy. Mam nadzieję, że nigdy już się coś takiego nie powtórzy. Z resztą, ja już postanowiłam pić alkohol w stanowczo mniejszych ilościach.-Monika zaśmiała się. Telefon w jej kieszeni zawibrował. Dziewczyna puściła rękę chłopaka i wyjęła komórkę.
- Halo? … Nie, wszystko w porządku.. No już idę.. No zaraz będę. – rozłączyła się. -Muszę już lecieć – zwróciła się do Natha – Kolega czeka. Do zobaczenia – Szumska ostatni raz posłała BabyNathowi swój ciepły uśmiech i  wyszła z łazienki. Pośpiesznym krokiem wróciła na salę i zajęła miejsce.
-Wszystko okej? -Zapytał zmartwiony Louis. - Jeśli chcesz możemy wyjść. Film jest okropny, widzę, że Tobie też się nie podoba.
-No, wiesz, nie za bardzo. To znaczy…  Strasznie nudny. – powiedziała w końcu -To co, wychodzimy? - obydwoje wstali i szybko przebiegając pod ekranem wyszli z Sali.
- Gdzie idziemy? - Zapytała Monika.
-Gdzie tylko chcesz, Miśka.-Louis wybuchnął śmiechem.
-Zaraz! Skąd wiesz o Miśce?! Podsłuchiwałeś mnie i Gośkę?! -razem stali na środku chodnika. Dziewczyna patrzyła prosto w oczy Louisa, mocno zaciskając zęby żeby się nie zaśmiać.
-Niee, hahaha, kiedyś jak do Ciebie dzwoniłem, Gośka krzyczała do Ciebie, uwaga cytuję : „Miśkaaaaaaa, nie widziałaś tego mojego czarnego stanika w różowe kropkiii?”- Tomlinson mówiąc to naśladował głos Gośki.
-Hahaha, o jaa, jaki wstyd! Tylko nikomu nie mów, o tym staniku w różowe kropki. Mówiłam jej, żeby brała swoje ubrania po praniu, to nie. Nie dość , że jej wypiorę to jeszcze muszę jej zanieść.
-Sorry, ale.. powiedziałem już chłopakom, nie mogłem się powstrzymać. To było silniejsze ode mnie, wybacz. Hahahaha.-Po lekkiej fazie Louisa i Moniki, obydwoje zaczęli zmierzać w stronę parku. Cisza. Nagle przerwał ją Louis
- Poczekaj, dlaczego ubrania Gośki są u Ciebie, bo czegoś nie rozumiem? – zapytał.
- Mieszkamy razem. Długa historia…
- To wy razem… ekhem.. ymm.. no wiesz
- Nie! No co Ty! – zaśmiała się – Fuuu no jak mogłeś w ogóle o coś takiego mnie podejrzewać!
- Aaaa to przepraszam, nie no, bo to trochę dziwne, że w wakacje dwie dziewczyny razem…
- Przestań! To wina mojej mamy, bo … oj nie chce o tym mówić.
- Nie no okej, jak chcesz. – znów nastała cisza. Szumska przygotowywała się psychicznie aby powiedzieć Louisowi , że nic z tego nie będzie. Wiedziała, że Tomlinsona to zrani, ale nie mogła dalej tego ciągnąć i robić mu nadziei. Nieśmiało zaczęła rozmowę
-Lou, słuchaj..Wiem, że… że myślisz, że… możemy.. być razem, ale.. ja..ja nic do Ciebie nie czuję. Tylko mi nie przerywaj! No a więc…, jesteś super, naprawdę super facetem, możesz mieć każdą, miliony dziewczyn na całym świeci mdleje, krzyczy, piszczy na Twój widok, ale my.. ja i Ty.. możemy zostać tylko najlepszymi przyjaciółmi, ale nic poza tym. Przepraszam, musiałam to powiedzieć, bo wiem, że liczyłeś na coś więcej, że liczyłeś na moją miłość… ale nie potrafię Ci jej dać.. - Na te słowa Louis zatrzymał się, złapał za rękę Monikę i patrzył jej głęboko w oczy.
-Monika.. Naprawdę, przemyślałaś to? – Dziewczyna pokiwała głową – Czuję się jakby mój kot umarł, ale mógłbym go zatrzymać – uśmiechnął się kwaśno – no ale skoro tak, to obiecaj mi, że nigdy nie stracimy kontaktu i zawsze będę mógł na Ciebie liczyć. Odkąd pojawiłaś się w moim życiu nie widziałem nikogo poza Tobą. Nie chcę Ci nic narzucać, chcę dla Ciebie jak najlepiej. Chłopak, który będzie z Tobą będzie miał cudowną dziewczynę. Mam do Ciebie ostatnią prośbę.. Przytul mnie.-Louis wyciągnął ręce w stronę Szumskiej. Ona rzuciła mu się w ramiona. Przytulali się tak dłuższą chwilę. Otworzyły się drzwi od kina. Wyszli z niego chłopcy z The Wanted.
*************Perspektywa The Wanted**************
Sytuację przytulającej się  pary zauważył Tom.
-Patrz! Nathan! Louis z Moniką! Przytulają się! Oni są razem? Od kiedy? O jaaaa..nie luuuuubię tego Tomlinsona… No ale cóż lepszy on niż nasz BabyNath – powiedziawszy to dał  Sykesowi kuksańca w bok. – Co nasz kolega na to powie?
- Nie interesują mnie oni. Monika to skończona historia .–Oczywiście jego słowa były nieprawdą, w środku serce mu pękało. Miał ochotę podbiec do nich i wybić Louisowi jego idealnie białe zęby.
- Sukinsyn. - Szepnął. - Dobra idziemy… –  zwrócił się do kolegów- … czy macie zamiar tak się na nich gapić?
- Mamy zamiar się gapić, a co? – zapytał  Tom
- To spierdalać mi z drogi… - popchnął przyjaciół i odszedł.